اعلام انزجار متهمان سايت هاي اينترنتي! س. باستان

(از مجموعه مقالات طنز در طنز)

«« ..جواد غلام تميمي سردبير روزنامه مردم سالاري و عضو انجمن صنفي روزنامه نگاران در نامه اي خطاب به مزروعي رئيس اين انجمن فراخوان مزروعي براي تجمع در مقابل دادگستري را فريب توصيف كرد. تميمي در بخشي از اين نامه سرگشاده نوشته است: اينجانب به اتهام جاسوسي و خيانت به كشور دستگير شده ام و باتوجه به اشتباهاتي كه طي چند سال اخير براثر القائات افرادي چون سازگارا، شعله سعدي، سعيد حقي و خود شما (رجبعلي مزروعي) مرتكب شده ام نهايتاً به سمت ارتكاب جرم عليه امنيت ملي كشانده شده و آخرين مورد از اين اقدامات شرم آور معامله و اخذ وجه و همكاري با وابسته نظامي يكي از سفارتخانه هاي خارجي مستقر در تهران است كه در اين ارتباط اسناد و مدارك خواسته شده توسط وابسته نظامي را تهيه و به آن ها تحويل دادم و دستگير شدم...»»
««..... اميد معماريان، جواد غلام تميمي و شهرام رفيع زاده كه به جرم فعاليت عليه نظام در سايت هاي غيرقانوني اينترنتي نشر اكاذيب عليه جمهوري اسلامي ايران و و بلاك نويسي، در زندان به سر مي بردند با نوشتن نامه هاي جداگانه از اعمال خود ابراز ندامت كردند. اين 3 متهم طي 3 نامه جداگانه خطاب به سران سه قوه و ملت شريف ايران با تقدير از برخوردهاي مهرآميز و انسان دوستانه مسئولين قضايي و زندان اظهار اميدواري كردند با عبرت از اعمال خود دين خود را به كشور و ملت ايران به انجام برسانند....»»

اين آقام استالين ، خوب ارثيه اي بجاي گذاشت! يكي از اين شيوه هاي اعتراف گيري آقام اين بود كه مجرم را نمي گذاشتند بخوابد! طرف مادر مرده را آنقدر بيدار نگه مي داشتند كه وي حاضر بود براي چند دقيقه خواب آن چرا كه نبود و نكرده بود ( بيشتر از آنچه كه بازجوها انتظار داشتند) بنويسد و اقرار كند! در صدر اين گونه اعترافات ، جاسوس بودن و تماس با خارجي پرپر مي زد! تحت سيطره اين گور به گور شده رفيق كبير استالين! ناراضيان و مخالفان ، هميشه يكطوري پرونده شان به خارجي وصل بود!

با اين گونه رفتار ( بيدار نگهداشتن مجرم و يا متهم!) احتياج مبرمي به چك و لگد نبود! پس بنابراين نه نشاني از شكنجه بر تن و بدن طرف مي ماند! و نه مجرم ( متهم) مي توانست ، بودن شكنجه را در زندان هاي رفيق كبير، رهبر كارگران جهان ؛ ثابت كند! در نهايت ، مجرم( متهم) آن چرا كه ( حتي بيش از آنچه كه از او خواسته شده بود) ديكته مي كردند مي نوشت و چند تا چيز ديگر هم رويش مي گذاشت ، تا فرجي حاصل شد! فرج بالاخره حاصل مي شد و طرف را مي گذاشتند پاي ديوار و به نام نامي كمونيسم و رفيق شفيق استالين! تيربارن مي كردند!

در مملكت اسلامي ما ، چون عدل و عدالت پشت دروازه هاي تفكري آقايان برسرير قدرت ، مخفي شده است! به موقع : قبل از شكنجه و اعدام به داد مجرمان ( متهمان ) ميرسد و آنان چند كلمه مي نويسند و سرومر و گنده ، از مسئولين تشكر و از ملت غيور معذرت خواهي مي كنند و برميگردند سر كار و آشيانه خود!

فرق ندامتگاه هاي رفيق استالين با ندامتگاه هاي ( هتل پنج ستاره !) ما در اين است! كه مجرمين ( متهمين)كشور ما ، تو زندان خواب و خوراكشان ماشالله خوب و رو به راه است! تعدادي از همين مجرمين ، حتي زندان را به خارج از زندان ترجيح مي دهند! حكايت زرنگ هاي قديم چنين بود كه زمستان ها شر بپا مي كردند تا در زندان بسر برند تا يك موقع ذات الريه نگيرند!

اين عدالت ما تا جائي پيش رفته است كه حتي مجرماني ( متهماني) كه بر ضد امنيت ملي اقدام كرده و اسناد محرمانه (نمي دانم چه «« اسناد »» محرمانه اي است كه دست يك خبرنگار و يا يك وبلاگ نويس است!) به خارجي داده اند را نيز آزاد مي كنند تا برگردند كنار زن و بچه! به نظر اينجانب اينجاست كه داستان كمي بو دارد! در تمام دنيا ، جاسوس را راحت به امان خدا ول نمي كنند( حتي يكي از اين مجرمان بدين موضوع نيز اشاره كرده است: «« ..اگر اين جرم را در كشور ديگري مرتكب مي شدم اكنون به مجازات اعدام يا حبس ابد دچار مي شدم ، اما رفتار نظام اسلامي و مسئولان پرونده و زندان به گونه اي بوده است كه به جاي متنبه شدن موجبات شرمنده شدن مرا فراهم آورده است....»» آقاي غلام تميمي

اما چون كشور و شيوه دادخواهي آن با ديگران فرق دارد! طرف را راحت روانه خانه مي كنند! خدمت شما عرض شد. در زمان رهبري رفيق استالين، مجرم را ( بعد از اعتراف گرفتن ) مي گذاشتند دم ديوار و تيرباران مي كردند! در كشور ما مجرم را ( قبل از اعتراف كردن) ميفرستند منزل! اعتراف مجرم ( متهم) زماني است كه وي آزاد ميشود و دركمال راحتي و آسايش، خاطرات خود را در زندان به رشته تحرير در مي آورد! خوب اين دو مورد خيلي با هم تفاوت دارد! منزل كجا و قبرستان كجا ! چنانكه مي دانيم ، اعتراف گرفتن با اعتراف كردن ، دو مفهوم جدا از يكديگر است كه نبايد با هم قاطي كرد!

اما موارد مشابه اعتراف گيري استاليني و ما در يك نكته ظريف بيكديگر شبيه است : يعني اصل اعتراف! در كشور ايران مجرمان به كار و عمل خويش (( دادوطلبانه )) اعتراف مي كنند و به ديگران سفارش هم مي كنند ، مبادا پايتان را بگذاريد روي شانه ما و خالي بندي كنيد! ما نه شكنجه شديم! نه پدرمان را درآوردند و نه انفرادي كشيديم و ....! در زمان امپراطوري رفيق استالين ( چنانكه توضيح داده شد)شوخي سرشان نمي شد! اول اعتراف. دوم تيرباران! مسئولين ما نه تنها مجرمان ( متهمين ) را نمي كشند! آزاد مي كنند و حتي پول چلوكباب وكرايه تاكسي هم به راه است! در واقع مجرمان ( متهمان ) در هر دو سيستم ، اعتراف مي كنند( داوطلبانه و يا با چك و لگد!) نتيجه آن با يكديگر تفاوت دارد!

موردي كه من تا بحال نفهميدم! اين است: چرا متهمان كه گويا با امنيت ملي ، يك قل دو قل بازي كرده اند! بعضي از ‌آنان جاسوس اجنبي هم بودند! چرا دستگير و بعد از چند ماه دوباره آزاد ميشوند! خوب اگر قرار است آنان را ( بعد از چند ماه)آزاد كنيد و كلي بودجه مملكت را تارومار كنيدو بد نامي براي مملكت درست كنيد! چرا آنان را اصلا دستگير مي كنيد!؟ شايد اين مورد مربوط مي شود به شيوه قضائي كشور ما كه فاصله متهم و مجرم به موئي بسته است! يعني متهم مي تواند با خوردن اولين كشيده مجرم شود و در زندان بپوسد! احتياج مبرمي به تشكيل دادگاه و انتخاب وكيل مدافع و هيئت منصفه نيست!

البته اين دوستان خلافكار( متهمان) كار اشتباهي مي كنند! اگر اين آقايان و خانم هاي نويسنده : در صفحه اول نشريه و يا نشريه اينترنتي خويش . خود را جاسوس و مخالف امنيت ملي قلمداد كنند! والله كسي كاري بهشان نخواهد داشت! اين دوستان ، ما ضد انقلابيون را هم به دردسر انداختند! مرتب بايد مطلب در دفاع از آنان بنويسيم! با سازمان هاي عفو بين المللي طرف شويم كه يك طوري بيگناهي آنان را ثابت كنيم! دست آخر چي نصيب ما ميشود!؟ رسوائي و خالي بندي!

از ندامتگاه آزاد ميشويد! ندامتنامه مي نويسيد و خودتان از كرده خويش پشيمان ميشويد! از ملت عذر خواهي مي كنيد! دعا به جان مسئولين مي كنيد! دست آخر روسياهي مي ماند براي ما كه از شما دفاع ودر مورد حكايت شما ، قلمفرسائي كرديم! بابا معرفت هم خوب چيزي است! چند خط بالاي مطالب خود بنويسيد ( امنيت ملي ، بي امنيت ملي!) و قال قضيه را بكنيد! آنقدر ما را درگير اين مسئولين متعهد و عادل نكنيد! خدا را خوش نمي آيد! با تشكر از شما