عصر فريادهاي خاموش، مهدي خوشحال

برلين با همه زيبايي و عظمتش، سرد بود. سرد، اما كمي آفتابي. برلين با همه برف و سرمايي كه تحمل مي كرد، با اين وجود ابرها امان داده بودند و آفتاب هر از گاه از پشت ابرها خود را نشان مي داد، تا تعدادي از ايرانيان سوته دل كه چندين روز قبل خود را براي اعتراض در مقابل سفارت آمريكا در برلين، آماده كرده بودند، از هتل هايشان بيرون و به خيابان بيايند. جمعيتي نه همه، بلكه اكثراَ از قربانيان تروريسم بوده و براي دادخواهي و اعتراض، نزد اربابان تروريسم رفته و صداي خانواده ها و كساني را كه به اعتقاد آنان در عراق توسط مجاهدين خلق و ارتش آمريكا، به گروگان گرفته شده اند را بازتاب دهند.
اين گروه از قربانيان تروريسم، قبل از اين كه خود را به برلين برسانند، روز چهارشنبه هفدهم را در مقابل سفارت آمريكا در شهر دوسلدورف آلمان، تجمع اعتراضي ديگري را برپا كرده و با صدور قطعنامه اي مفصل، درخواست شان را از مقامات آمريكايي در ارتباط با تروريسم تحت امر آنان، ابراز داشته بودند. اما در برلين و روز جمعه نوزدهم، تجمع اين گروه بسا بزرگ تر و باشكوه تر از روز چهارشنبه هفدهم بود. در اين روز يعني جمعه، اين گروه ايراني كه اكثراَ از قربانيان تروريسم مجاهدين خلق بوده و سالها از عمرشان را در زندانهاي مخوف مجاهدين و رژيم صدام حسين، سپري كرده بودند، اعتراض خود را با وقار تمام و در چهارچوب قوانين كشور آلمان، همراه با شماري عكس و پلاكارد و اطلاعيه و بروشور تبليغاتي، در ميان انبوهي از شهروندان آلماني و غير آلماني، بر پا داشتند. اين تجمع اعتراضي كه به دعوت و ابتكار انجمن تازه تاسيس و سياسي/ فرهنگي روشنا، انجام گرفته بود، بيش از دو ساعت به درازا كشيد و حيرت بسياري از مردم رهگذر و نظاره گر را برانگيخت. مردمي كه طي سالها جنايت سبعانه تروريسم در عرصه بين المللي، بندرت در كشورهاي آن هم دموكراتيك، اعتراضي اين چنيني عليه تروريسم را ديده يا شنيده بودند! مردمي كه حتي از جانب دولتمردان و نخبگان و سياسيون و روشنفكران شان نيز به ياد نداشتند، كه آنان جز در شعار، قدمي مثبت و كارآ عليه تروريسم برداشته باشند!
واقعيت اين است كه چنين اعتراضاتي كه در برلين انجام گرفته و در روزهاي آينده بي شك شديدتر و كيفي تر خواهد شد، در گذشته اي نه چندان دور، اعتراضات به غايت خاموش و بي جاني بودند كه عنقريب در زندانهاي مخوف و سياهچالها، رو به مرگ و زوال بودند. تا چند سال قبل، به جرات مي توان اعتراف كرد، جهان در مقابل چنين فريادهايي، يعني اعتراض در مقابل تروريسم، تروريسمي كه خود را قرباني تبليغ مي كرد، گوش سنگيني داشت و به همين جهت اعتراضات اين سوته دلان، به كندي و اغلب از طريق سينه هاي شرحه، سينه به سينه و با احتياط انجام مي گرفت و چه بسا مشقات و خطرات زيادي را نيز معترضين مي بايست به جان مي خريدند كه النهايه خريدند و ايستادند تا اين كه امروز اين صدا را جهاني كرده و به سينه هاي تاريخ سپردند.
فكر و انديشه جديدي از خرده ستمگر، خرده ستمگري كه از ستمگران هر چه آموخت، ستم بود و هر چه براي ابراز و اثبات موجوديتش انجام مي داد، ستم بود و ديگر هيچ؛ انديشه اي كه نعره زنان به پيش مي تاخت و او را هراسي از پشت سر و يا پيش روي نبود، چرا اين كه كوته فكرانه و بيخردانه گمان مي برد، حال كه در مقابل ستمگري، اگرچه ظاهراَ و در راستاي منافع ستمگران ديگر، ايستاده است، پس او را چه باك از قربانياني كه به زير چرخهاي بيرحمش له مي كند و از بين مي برد، چون كه او همه افكار و نگاههاي مثبت را به سمت خويش و منفي را به سمت ديگر ستمگران هدايت كرده و خود در اين ميان هر چه دارد و هر چه مي كند، مشروع است و كسي را ياراي به زير سئوال بردن چنين انديشه ديوانه و ويرانگري كه تحت پوشش مبارزه با ستم، جز ستم چيزي نمي كند، نيست.

بنابراين، نشان دادن ماهيت خطرناك تروريسم و تروريسم كور كه تحت بهانه هاي مبارزه و عدالت، جهاني را با شكنندگي و خطر مواجهه كرده بود، كار آساني نبود به ويژه اين كه تروريستها تحت حمايت و اغماض انبوه ديكتاتوران كوچك و بزرگ و ايدئولوژيهاي رو به زوال شان، آن چنان تبليغات و جنجالهايي در جهان بر پا كرده بودند كه ماهيت خطرناك آنان از نگاه بسياري از روشنفكران و سياسيون و دولتمردان و عامه مردم، پنهان مانده بود. امروز اگر خطر تروريسم و خود تروريسم، مي رود تا به سيبل هدفهاي برتر مردم و روشنفكران جهان قرار گيرد، بايست اذعان كرد كه نشان دادن اين خطر، يك شبه انجام نگرفت و شناخته نشد. بلكه طي دهها سال، قربانيان اين انديشه از ميان خطرناكترين زندانهاي فكري و فيزيكي تروريسم، عبور كردند تا اين كه سرانجام روز جمعه به برلين و در مقابل سفارت آمريكا رسيدند.
آلمان، نوامبر سال 2004