به دنبال سراب، سرمقاله جمهوري اسلامي

بسم الله الرحمن الرحيم
اظهارات يك عضو گروهك تروريستي منافقين در جمع عده اي از مسئولين پارلمان اروپا , يكبار ديگر عدم صداقت سران دولتهاي اروپائي در تعامل با ايران را نشان داد. هرچند سخنگوي وزارت امورخارجه كشورمان , روز پنجشنبه نسبت به اين واقعه واكنش نشان داد , اما ترديدي نيست كه اين واكنش نميتواند اين واقعيت را ناديده انگارد كه دولت هاي اروپائي بويژه موثرترين آنها يعني سه كشور انگليس , آلمان وفرانسه بهيچوجه قابل اعتماد نيستند.
دلايلي كه مي توانند به روشني غيرقابل اعتماد بودن و عدم صداقت دولتهاي اروپائي را به اثبات برسانند بسيار زيادند بطوريكه اگر بخواهيم فقط عملكرد غيرصادقانه آنها در 25 سال اخير , يعني دوران استقرار نظام مردمي جمهوري اسلامي در ايران را فهرست كنيم , يك كتاب بسيار قطور خواهد شد , اما براي نمونه بد نيست به بعضي عملكردهاي آنها در هفته هاي اخير اشاره كنيم تا معلوم شود چه ميزان با تعهداتي كه خود آنها در موافقتنامه پاريس و در جريان مذاكرات اتمي با ايران پذيرفته اند منطبق است . سه كشور اروپائي انگليس , آلمان و فرانسه در توافقنامه پاريس تعهد كردند در زمينه هاي بازرگاني و مشخصا پيوستن ايران به سازمان تجارت جهاني , قرار دادن منافقين در فهرست گروه هاي تروريستي و خودداري از تكرار ادعاهاي بي اساس عليه ايران مبني بر حمايت از تروريسم , اقدامات قاطع و موثري بعمل آورند. جالب است كه درست در روزهائي كه مذاكرات بعدي طبق قرارهاي تصريح شده در موافقت نامه پاريس جريان يافت , در اين هر سه زمينه تخلفات آشكاري توسط اروپائي ها صورت گرفت و آنها مرتكب اقداماتي شدند كه دقيقا برخلاف تعهدات آنهاست .
اول آنكه درست همزمان با آغاز مذاكرات وزراي سه كشور اروپائي و نماينده اتحاديه اروپا با دبير شوراي عالي امنيت ملي كشورمان در بروكسل , اعلام شد آمريكا يكبار ديگر از پيوستن ايران به سازمان تجارت جهاني (گات ) جلوگيري كرد. اروپائي ها اگر ميخواستند به وعده خود عمل كنند , مي بايست مانع اقدام آمريكا ميشدند و نميگذاشتند دولت آمريكا براي جلوگيري از پيوستن ايران به اين سازمان از « وتو » استفاده كند , اما چنين كاري نكردند و به يكي از تعهدات موافقتنامه پاريس پشت پا زدند.
مورد دوم , جولان هائي است كه عروسك خيمه شب بازي آمريكا , درست همزمان با مذاكرات هيئت هاي كاري ايران و اروپا در چارچوب موافقتنامه پاريس , اين روزها در كشورهاي اروپائي تحت عنوان تشريح وضعيت حقوق بشر در ايران ميدهد. اين زن , كه سالهاست آلت دست آمريكاست و با دريافت جايزه باصطلاح صلح نوبل , نوكري وي براي انجام اهداف ضد ايراني آمريكا براي همه حتي خوش باورترين افراد نيز به اثبات رسيد , اين روزها مهمان اروپائي هاست تا با سخنرانيهايش در مراكزي كه خود دولتهاي اروپائي با هماهنگي آمريكا و صهيونيست ها در نظر گرفته اند مثلا چنين وانمود كند كه دولت ايران حقوق بشر را نقض مي كند. البته حقوق بشر مورد نظر غربي ها آزاد گذاشتن مزدوران آنها براي توطئه و براندازي ديني است و برخورد قانوني با عوامل و سرانگشتان بيگانگان , نقض حقوق بشر محسوب ميشود!
سومين مورد , موضوع منافقين است كه نه تنها اروپائي ها در چارچوب موافقتنامه پاريس هيچ برخوردي با اين گروهك تروريستي نكرده اند , بلكه مرتكب زشت ترين و خصمانه ترين اقدام ممكن نيز شده اند. حضور يك عضو گروهك تروريستي منافقين در جمع عده اي از مسئولين پارلمان اروپا علاوه بر اينكه دهن كجي به ملت ايران و برخلاف تعهد اروپائي هاست , اصولا بزرگترين ننگ براي خود اروپائيهاست . دولتهاي اروپائي كه بسياري از آنها , بويژه همين سه كشور طرف مذاكره , اعتراف به تروريست بودن گروهك منافقين كرده اند و درگيري ها و محاكمات و پرونده هاي زيادي از اين گروهك تروريستي داشته و دارند , چگونه ميتوانند حضور و سخنراني يك عضو همين گروهك را در پارلمان خود توجيه نمايند حتي اگر اروپائي ها هيچ تعهدي در برابر ايران نداشتند , پذيرش حضور يك عضو گروهك منافقين در پارلمان اروپا براي همه اروپائي ها يك ننگ بزرگ است كه حمايت آنها از تروريسم و همدستي شان با اين گروهك تروريستي كه نامش در فهرست سياه خود آنها قرار دارد را در كارنامه اروپا به ثبت رسانده است .
اگر واقع بين باشيم بايد بپذيريم كه اروپا همين است , بشدت غيرقابل اعتماد با عملكردي كاملا غيرصادقانه . بنابراين , اگر قرار است رويدادها عواملي براي عبرت گرفتن باشند , اين مسئولين ما هستند كه بايد از آنچه مي بينند عبرت بگيرند و به اروپائي ها اعتماد نكنند.

واقعيت اينست كه اصل آنچه در موافقتنامه پاريس آمده اعم از وعده هاي حمايت بازرگاني و حقوق بشري تا برخورد با گروهك منافقين , همگي در حكم روغن چراغ ريخته را نذر امامزاده كردن است . اصولا در اينكه پيوستن ما به سازمان تجارت جهاني امتيازي براي ما باشد ترديد وجود دارد. در مبحث حقوق بشر نيز اين ما هستيم كه بايد اروپا و آمريكا را بخاطر نقض حقوق بشر محاكمه كنيم و تازه ترين نمونه آن ممنوعيت پخش برنامه هاي شبكه تلويزيوني المنار در اروپاكه فرانسه , يعني مدعي مهد حقوق بشر و آزادي بودن , عامل آنست و ممنوعيت حجاب در فرانسه و آلمان , حركت ضد حقوق بشري آشكار ديگر اروپاست . در مبحث تروريسم نيز اين ما هستيم كه بايد از اروپا و آمريكا طلبكار باشيم كه علاوه بر حمايتشان از گروهك تروريستي منافقين , از تروريسم دولتي اسرائيل كه بارزترين تروريسم دولتي جهان است حمايت مي كنند و با مشاركت در سركوب مردم عراق مستقيما مرتكب اقدامات تروريستي ميشوند و در سركوب آزاديهاي مشروع مردم كشورهاي غربي و ملت هاي تحت سلطه خودشان سياه ترين كارنامه را دارند.
بنابر اين , وعده هاي اروپائي ها به هيئت مذاكره كننده ايراني اصولا امتياز نبود بلكه كلاه گذاري بود , اما جالب اينست كه در چارچوب همين كلاه گذاري نيز اروپائي ها مشغول بازي جديد و كلاه گذاري هاي جديدتر هستند. آيا با اينحال ادامه مذاكره با اروپا برسر مسائل هسته اي , به دنبال سراب رفتن نيست !