انرژی هسته ای نمی خواهیم! چرنوبیل دیگری نمی خواهیم! تارنمای گرین پیس، ترجمه گیل آوایی

قربانی فاجعه چرنوبیل بودن بیش از فقط یک شماره بودن است. غالبا به مفهوم رنج بردن از بیماری ناشی از صنعت کثیف، خطرناک است که هنوز با صرف مالیات پرداختی شما توسعه می یابد.

این آنیا است. او بیشتر از یک شماره معنی می دهد.

آنیا درسال 1990 در "زاکو پی تیه"، روستایی که از فاجعه چرنوبیل در سال 1986 آسیب دیده، به دنیا آمده است. یک تومور سرطانی مغز، در سن چهار سالگی، دوران کودکی او را پایان داده و آغاز دوران بیماری و زندگی پر درد او را رقم زده است.آنیا اکنون 15 ساله است و عمر خود را در تخت بیماری می گذراند که رفتن به بیمارستان و خروج از آن، چیزی جز بین تومور و زنده نگهداشته شدن نیست .

هر 15 دقیقه در هر شب او باید برگردانده شود تا از درد بیشتر و زخم ناشی از دراز کشیدن طولانی در رختخواب بیماری خلاص شود. با وجود سپری شدن بیست سال از فاجعه چرنوبیل، آنیا و پدر و مادرش هر روز با زخم به میراث مانده از فاجعه چرنوبیل دست و پنجه نرم می کنند. روستای زادگاه آنها، تحت تشعشعات اتمی و غیر قابل سکونت بودن، سالهاست که ویران و مدفون شده است. گومل، منطقه ای که اکنون آنها در آن زندگی می کنند، از نظر اقتصادی و اجتماعی پریشان است و کار بسختی یافت می شود.

ماجرای آنیا یکی از هزاران است. در اوکرایین، روسیه، روسیه سفید و فراتر از آن، صدها هزار نفر از مردم هستند که شانس داشتن یک زندگی طبیعی را با وقوع فاجعه هسته ای چرنوبیل در یک شب آرام بهاری 1986 از دست داده اند.

هزاران قصه، هزاران تاییدیه، هزاران زندگی برای همیشه نابود شده و غیرقابل جبران!

تکنولوژی هسته ای اساسا" خطرناک است. امروزه خوشوقتانه غیر لازم است. نیازهای ما به انرژی می تواند از طریق تکنولوژی بی خطر، کارآمد و قابل تعویض تامین شود. بنابراین چرا بسیاری از سیاستمداران انرژی خطرناک هسته ای را همواره در مقابل نیاز ما مطرح می کنند؟ و این در حالی است که ما منابع بی خطر و دائمی در دنیای انرژی داریم!

و چرا سازمان ملل متحد، از طریق نمایندگی خود "آژانس بین المللی انرژی اتمی" سعی در گسترش تکنولوژی هسته ای دارد که مواد فراوانی برای استفاده در ساخت سلاح های هسته ای تولید می کند! و این خود موضوعی است که باید متوقف شود!

آیا این نقش سازمان ملل است که با پول مالیات شما برپا گردیده تا صنایع هسته ای از آن بهرمند شوند؟ آیا حق آن را نداریم که از آژانس بین المللی اتمی انتظار داشته باشیم که فقط بر ارزش های اصولی سازمان ملل: صلح، امنیت و حقوق بشر متمرکز شود و نه اینکه در جهت منافع صنایع خصوصی اقدام کند؟

متاسفانه از بعضی جهات آنیا فقط یک شماره است! او یکی از صدها هزار قربانی ویرانه های فاجعه اتمی چرنوبیل است.

برای آنیا و برای هزاران کودک مانند او، شما باید اعتراض کنید و بگویید: انرژی هسته ای نمی خواهیم! چرنوبیل دیگری نمی خواهیم!

اگر شما نگویید! پس چه کسی خواهد گفت؟