تحمل خصومت تا كي، جمهوري اسلامي

بسم الله الرحمن الرحيم

در زبان فارسي ضرب المثل هاي عاميانه اي وجود دارد كه بيانگر تلاش مرموزانه افراد شرور براي سرپوش گذاشتن بر اعمال خلاف خود از طريق نسبت دادن آن به ديگران است . رايج ترين عبارت اين ضرب المثل , جمله « كي بود كي بود من نبودم » است .
استفاده از اين شگرد , يكي از پايه هاي اصلي سياست دولت استعماري انگليس در گذشته بود و اكنون نيز دولتمردان انگليسي از اين شگرد در مواردي استفاده مي كنند. اظهارات روز پنجشنبه « توني بلر » نخست وزير انگليس , از اين قبيل است . بلر در يك كنفرانس رسانه اي كه با حضور « جلال طالباني » رئيس جمهور عراق در لندن برگزار شد , ايران را به دخالت در ناامني هاي عراق متهم كرد و گفت ايران مواد منفجره به عراق ارسال مينمايد و به ناامني در اين كشور دامن ميزند.
اين اظهارات , در همانجا با عكس العمل رئيس جمهور عراق مواجه شد و طالباني ضمن مردود دانستن اتهامات نخست وزير انگليس گفت براي ما تاكنون چنين چيزي ثابت نشده و هيچكس نبايد كشوري را بدون دردست داشتن سند و مدرك متهم نمايد. ابراهيم جعفري , نخست وزير عراق نيز ساعاتي بعد اظهارات توني بلر را رد كرد و بر روابط حسنه ميان ايران و عراق تاكيد نمود.
هرچند براي اثبات بي پايه بودن اظهارات نخست وزير انگليس همين تكذيب ها كافي است , لكن بررسي انگيزه هاي اظهارات توني بلر مي تواند به روشن تر شدن ماجرا كمك نمايد. در اين زمينه واقعيت هائي وجود دارند كه توجه به آنها لازم است .
اول آنكه دولت انگليس در برابر به دام افتادن سه جاسوس خود در عراق و رسوائي هاي ناشي از آن اكنون بشدت دچار انفعال است . اين ماجرا كه سه هفته قبل با دستگير شدن دو جاسوس در بصره شروع شد و دستگير شدن جاسوس سوم در هفته گذشته , دامنه اين رسوائي را وسيع تر كرد , اكنون براي دولت انگليس به يك كابوس تبديل شده است . نخست وزير انگليس بايد با فرافكني , از اين كابوس نجات پيدا كند و براي اين كار ظاهرا راهي بهتر از متهم ساختن ايران به دخالت در امور عراق پيدا نكرده است . اين بهترين راه براي سرپوش گذاشتن بر رسوائي هاي دولت انگليس است كه قصد داشت از طريق جاسوسان خود انفجارهائي در عراق پديد آورد و آنها را به گردن شيعيان بگذارد.
دوم آنكه روند رو به رشد روابط ايران و عراق بهيچوجه مورد پسند دولت انگليس نيست . نخست وزير انگليس توسعه روابط تهران ـ بغداد را به زيان خود و منافع اشغالگران ميداند. بنابر اين , بايد هر طور شده براي جلوگيري از توسعه اين روابط تلاش نمايد و به هر وسيله اي كه ميتواند به تخريب بپردازد و تا آنجا به پيش برود كه مناسبات تهران ـ بغداد تيره و تار شود. براي رسيدن به اين هدف شوم نيز ظاهرا راهي بهتر از متهم ساختن ايران به دامن زدن به ناامني هاي عراق به ذهن توني بلر و دستياران وي نرسيده است .
سوم آنكه تظاهرات هفته گذشته دانشجويان و زنان در محكوميت سياست هاي خصمانه انگليس عليه ايران در مورد پرونده هسته اي و رفتن آنها به مقابل سفارت اين كشور در تهران , فشار قابل ملاحظه اي بود كه از طريق مردم ايران به دولت انگليس وارد شد. اين اقدام مردم نشان داد كه دولت انگليس همچنان نزد مردم ايران منفور است كما اينكه مفهوم ديگر اين تظاهرات , افشاي نقش اصلي دولت انگليسي در سردمداري ضديت با ايران در استفاده از حق قانوني فناوري هسته اي بود. بنابر اين , كاملا قابل پيش بيني بود كه نخست وزير انگليس در يك موضع انفعالي , ايران را به دخالت در امور يك كشور ديگر متهم كند تا نوعي توازن مصنوعي در تعاملات سياسي بوجود بياورد. خوشبختانه توني بلر , مثل هميشه ناشي گري كرد و اين واقعيت را به اثبات رساند كه « دزد ناشي به كاهدان ميزند » !

و چهارمين واقعيت اينكه متوليان سياست خارجي ما به تناسب رفتار خصمانه انگليس با اين دولت گستاخ برخورد نمي كنند. دولت جديد در زمينه نوع برخورد خود با دولتهائي كه سياست خصمانه اي عليه ايران داشته باشند شعارهاي خوبي داده ولي تاكنون به اين شعارها عمل نكرده است . روش مسامحه در برخورد با دولت انگليس كه تاكنون اعمال شده , دولتمردان انگليسي را گستاخ تر مينمايد. اكتفا كردن به چند جمله تكذيبيه كه از زبان سخنگوي وزارت امورخارجه كشورمان منتشر ميشود , تناسبي با شرارت هاي دولت انگليس ندارد. به همين دليل است كه دولتمردان انگليسي هر روز گستاخ تر مي شوند و سياست خصمانه خود عليه ايران را تشديد مي كنند. در برابر دخالت دولت انگليس در ناآرامي هاي خوزستان چه اقدامي كرده ايم
راه درست اينست كه دولت جمهوري اسلامي ايران در روابط خود با دولت انگليس تجديدنظر اساسي نمايد و اين كار را از كاهش سطح روابط سياسي و بازرگاني آغاز و از اين پس هرگونه تغييري در اين روابط را به نوع موضعگيري دولت انگليس مرتبط نمايد.