چرا فقط اكبر گنجى؟! رسول سنايى راد، جوان

[برگرفته از روزنامه جوان چاپ تهران]

به دنبال اعلام حمايت بوش از اكبر گنجى و مداخلات بيگانگان براى فشار به نفع وى، اخيرا نامه اى به امضاى عبدالكريم سروش، سعيد حجاريان، عزت الله سحابى، محسن كديور و عليرضا علوى تبار خطاب به وى صادر گشته كه ضمن دلدارى وى و تشويق به افطار سياسى در آن ادعا شده كه «اينك آزادى تو به ثبت رسيده است. هر چند آزادى تو ديرتر برسد، دل قوى دار كه رهايى نهايى از آن توست …»
همچنين محمدعلى ابطحى مشاور رييس جمهور نيز از مداخله خاتمى براى آزادى اكبر گنجى و مذاكره با رييس قوه قضاييه خبر داده است و مدعى شده توصيه به گنجى و خانواده اش براى نوشتن نامه و درخواست آزادى مشروط بى نتيجه مانده ولى آقاى خاتمى حاضر بود هر نامه اى كه لازم است بنويسد تا اين مشكل حل شود. اين در حالى است كه پيش از اين نيز از رييس جمهورى خواسته شده بود تا مساله بداخلاقى هاى سياسى را نيز پيگيرى كند و با عوامل آن در انتخابات گذشته برخورد شود. اين امر بزرگترين تناقض رارو به روى اصلاح طلبانى مى گذارد كه هم شعار قانون گرايى سر داده و هم بداخلاقى هاى سياسى را برنمى تابند. حال چه شده كه در حمايت از يك محكوم زندانى تا بدين پايه مايه گذاشته اند؛ محكومى كه در زمره اولين كسانى است كه در عرصه سياسى به هتاكى و اهانت روى آورده و شخصيت هايى چون آقاى هاشمى را عاليجناب سرخپوش ناميده و به ارزش هاى حماسى و ملى مردم يعنى افتخارات دفاع مقدس جفا روا داشته است. حال چه اتفاقى افتاده كه چنين فردى در هياهوى برخورد لازم با بداخلاقان مورد حمايت جدى مدعيان اصلاحات قرار مى گيرد؟

در پاسخ به اين سوال مى توان چند گمانه را مطرح نمود:

۱- قدرت نمايى در پايان دوره سلطه بر قوه مجريه و در اختيار داشتن قدرت و نمايش احساسى براى اثبات حيات سياسى و امكان عبور از مرزهاى قانون.

۲- واكنش انفعالى نسبت به مطالبات غيرقانونى افراطيون و خط و نشان هاى بيگانگان مثل اتحاديه اروپا و امريكا كه وقيحانه به مداخله در امور داخلى ايران و حمايت از گنجى روى آورده اند.

۳- خلاصى از عذاب وجدان و پاسخگويى به انتظار اكبر گنجى و خانواده اش كه در محاسبات داخلى و واقعى خود را قربانى جريانى مى بينند كه در يك مقطع براى نيل به قدرت در فضاى تخريبى از امثال گنجى پل عبور و نردبان ترقى براى تسخير مجلس ششم ساخته و امروز در حالى صحنه قدرت را ترك مى كنند كه گنجى همچنان در زندان باقى است.

عامل اين حركت و تلاش اصلاح طلبان هر چه باشد مى تواند به اعتبار آنان نزد افكار عمومى خدشه جدى وارد سازد چرا كه اگر حمايت بيگانگان از اكبر گنجى و پشتيبانى چهره هاى سياسى از وى هم اين حركت را سياسى جلوه نمى داد، وجود هزاران زندانى غيرسياسى و خانواده هاى محتاج كمك و همراهى براى استخلاص و بى توجهى اصلاح طلبان به آنان، گوياى سياسى بودن اين حركت مى باشد. چه بسا زندانيانى كه فقط به خاطر عدم توانايى پرداخت ديه ناشى از يك تصادف ساده و يا عدم امكان پرداخت دين يا چك چند ده هزارتومانى امروز درزندان به سر برده ولى هيچگاه واكنش هيجانى اصلاح طلبان داخلى وحمايت هاى حقوق بشرى اروپايى و امريكايى را بر نمى انگيزند. اينان هم صاحبان حقوق بوده و هم تعداد آنان و شمار خانواده هايشان در حدى هست كه براى دموكراسى خواهان قابل توجه باشند. هر چند سياسى نيستند ولى تا حدودى از سياست بازى به بركت دوم خرداد سر درمى آورند. اينها را نيز باور كنيم. شايد برخى از اين زندانيان و خانواده هايشان بپرسند چرا فقط اكبر گنجى؟!