اپوزیسیون ایران و اصل "مخالفت با هر نوع مداخله خارجی"! آرش کمانگر

سخنی با آنان که بوش را " ناجی " می پندارند نه " جانی " !!

زمانی نه چندان دور – لااقل در ممالک موسوم به جهان سوم- نمیشد و امکان نداشت از آزادی و رهایی سخن بگوئی امٌا مرزبندی و فراتر از آن مبارزه جانانه ای با استعمار ( کهن و نوین) و امپریالیسم، نداشته باشی .
در سراسر قرن بیستم، پدیده موسوم به " انقلابات رهائی بخش ملی" در کشورهایی که مستقیم یا غیر مستقیم تحت سلطه امپریالیسم بودند ، به یک واقعیت انکار ناشدنی مبدل شده بود. در سایه این مبارزات عظیم بود که امپریالیستها مجبور شدند به بسیاری از اشکال زمخت کلونیالی پایان دهند. در آن سالها اگر آزادیخواه و دمکرات و عدالت جویی ، خود را ضد امپریالیست تعریف نمی کرد ، اسباب نیشخند مردم را فراهم می کرد.
امٌا ظاهراً به ادعای برخی از فعالین و نیروهای اپوزیسیون ، با پایان گرفتن جنگ سرد و تثبیت شدن سروری " امپراتوری آمریکا " در جهان و بویژه بدنبال اشغال نظامی افغانستان و عراق و نیز دخالت مستمر آمریکا و متحدانش در کشورهای اروپای شرقی با هدف به کرسی نشاندن اپوزیسیون وابسته به خود از طریق " انقلابات مخملی" ، پرنسیپ های ضد امپریالیستی دیگر تاریخ مصرف خود را از دست داده اند و " دیگر" به گردن انداختن طوق بنده گی امپریالیسم ، یک تابو محسوب نمی شود . در همین راستا و با " درک" عمیق مقتضیات جهان کنونی ، دیگر لازمه استقرار دمکراسی و مردمسالاری در جوامع مختلف، نه ضدیت توامان با استبداد داخلی و سلطه گری امپریالیستی ، بلکه همکاری و اتحاد با نیروهای خارجی ستمگر، جهت بزیر کشیدن رژیم های نامطلوب است . بر مبنای همین دگر دیسی در بخشی از اپوزیسیون مدعی دمکراسی و استقلال خواهی ، شاهد آنیم که گفتمان " ضد امپریالیستی" به کلی از فرهنگ لغات آنها حذف شده و در عوض مجیز گویی از آمریکا و رقابت با یکدیگر بر سر جلب الطاف " مالی، تبلیغاتی، سیاسی و نظامی امپراتوری نوین، به کاراکتر اصلی سیاست خارجی این نیروها مبدل شده است . به همین دلیل بود که در جریان انتخابات حساس ریاست جمهوری آمریکا- که منجر به پیروزی مجدد نئو محافظه کاران وجورج دابلیو بوش شد- بخشی از اپوزیسیون راست، روز و شب برای موفقیت بوش در انتخابات دعا و تبلیغ میکرد و بخشی دیگر که چنین جسارت و جرئتی را در خود سراغ نمی دید، صبر کرد تا نتایج شمارش آرا مشخص شود، آنگاه " پیام شاد باش" را سراسیمه صادر کند.
این نوع موضعگیری ها در کشوری صورت می گیرد که به شهادت فاکت های تاریخی بی شمار، امپریالیستها ( و در میان آنها بیش از همه بریتانیا و ایالات متحده) نقش بزرگی در جلوگیری از آزادی و رهایی مردم ایران داشته اند . از اشغال بخشی از خاک ایران و تحمیل قرار دادهای اسارتبار اقتصادی بر کشور در دوره حکومتهای فاسد خاندان قاجار تا حمایت از کودتای محمد علیشاه ( استبداد صغیر) علیه مجلس و انقلابیون مشروطه توسط روسیه تزاری با پشتیبانی امپراتوری بریتانیا ، از تشویق سید ضیاء و رضا خان به کودتا در اسفند 1299 توسط انگلیس تا تحمیل پسر رضا شاه ( محمد رضا پهلوی) بعنوان پادشاه به مردم ایران در شهریور 1320 ، از مخالفت با ملی شدن صنعت نفت کشور در 1329 تا سازمان دادن کودتای مرداد 1332، از تحمیل قرار داد اسارتبار کنسرسیوم مشترک نفتی بعد از کودتای 32 تا تحمیل حق استعماری کاپیتولاسیون در 1342، از آموزش و تجهیز ساواک جهنمی تا اعزام بیش از پنجاه هزار مستشار نظامی آمریکا در اوایل دهه 50 ، از حمایت کامل از استبداد غارتگر رژیم شاه تا تلاش وافر در انقلاب 57 برای بقدرت رساندن نیروهای اسلامگرای ضد کمونیست تحت رهبری خمینی ( ملاقات ژنرال هویزر با آیت الله بهشتی و ....) ، از کودتای نوژه و حمایت از عراق در جنگ با ایران تا رسوایی ایران – کنترا، همگی ثابت می کنند که هیچیک از امپریالیستها و در رأس آنها، آمریکا، نه تنها حامی و پشتیبان رهایی مردم کشورمان نبوده اند، بلکه بر عکس از عاملین اصلی تداوم بی حقی عمومی محسوب می شده اند . امٌا گویا همه این فاکتهای تاریخی به گفته برخی از افراد و نیروهای اپوزیسیون، متعلق به دوران جنگ سرد است و گویا با پایان گرفتن عمر " بلوک شرق" ، نه تنها عصر " ایدئولوژی" و " مبارزه طبقاتی" به پایان رسیده بلکه کشورهای امپریالیستی نیز تغییر ماهیت داده و به نظامهای " اومانیستی" مبدل شده اند !! از اینرو این بخش از اپوزیسیون ، ضمن به فال نیک گرفتن دومین دوره ریاست جمهوری جورج بوش و شاخ به شاخ شدن آمریکا با جمهوری اسلامی بر سر فعالیتهای هسته ای رژیم و کلاً قرار گرفتن ایران در لیست " محور شرارت"، سخت امیدوارند که با حمایت و دخالت کاخ سفید و سیا و احتمالاً پنتاگون، از دست رژیم اسلامی خلاص شوند.
آنها با چشم دوختن به تحولات دو کشور همسایه ایران ( عراق و افغانستان) آرزو می کنند که سناریوی مشابه ای در مورد کشور ما نیز بمورد اجرا گذاشته شود. البته علناً هیچیک از نیروهای عمده اپوزیسیون راست ، از تهاجم نظامی آمریکا به ایران واشغال کشور دفاع نمی کنند. بغییر از افراد معدودی نظیر نیما راشدان- که دو سال پیش نوشته بود حاضر است سوار بر تانک عمو سام از شر سید علی خلاص شود- و یا بخشی از سلطنت طلبان افراطی ( که آقای رضا پهلوی را به عدم جاری بودن خون رضا خان در رگانش، متهم می کنند) مابقی برای حفظ ظاهر و ژست متمدنانه هم که شده، علناً از جنگ و بمباران ایران دفاع نمی کنند. با این همه گاهی حرف خود را از زبان مردم به تنگ آمده داخل کشور بیان می کنند. مثلاً یکی از تلویزیونهای ماهواره ای سلطنت طلبان در لس آنجلس می گوید که : " ما مخالف جنگ هستیم، امٌا تعداد زیادی از هموطنان داخل کشور به ما زنگ میزنند و اعتراض می کنند که چه حق دارید بجای ما تصمیم می گیرید. این دسته از هموطنان معتقدند که آمریکا باید مثل عراق و افغانستان ، ایران را نیز آزاد کند." !! ولی واقعیت این استکه در صورت تهاجم نظامی آمریکا به ایران این بخش از اپوزیسیون مدعی مخالفت با جنگ، خیلی زود نقاب از چهره بر خواهد داشت و تماماً پشت پنتاگون قرار خواهد گرفت . آنها از هم اکنون آماده گی خود را برای " کرزای" یا " چلبی و علاوی" شدن اعلام میدارند. اما همانطور که گفته شد مصلحت را عدم حمایت علنی ار تهاجم نظامی و دفاع از یک راه حل مسالمت آمیز می بینند. این البته تغییری در دو مسئله کلیدی نمی دهد: نخست اینکه آنها بوش را نه در لباس جانی بلکه در جامه ناجی می بینند، یعنی سخت با امپریالیست پنداشتن آمریکا مخالفند و آنرا " افکار کهنه کمونیستی" می پندارند. دوم اینکه به رغم ژست ضد میلیتاریستی، سخت مدافع مداخله خارجی بویژه آمریکا و اتحادیه اروپا هستند. بعضی از آنها فشار سیاسی به اضافه چند حمله هوایی یا موشکی ضربتی و چکشی به مراکز حساس رژیم را توصیه می کنند، برخی فشار دیپلماتیک را در کنار تحریم های سیاسی و اقتصادی تمام عیار مفید می دانند. برخی خواستار حمایت مالی و تبلیغاتی وسیع کاخ سفید از پروژه هایی هستند که با شعار " همه با هم" رسالت دارند سلطنت طلب و جمهوریخواه و" چپ " را در کنار هم بنشانند تا با " اتحاد فراگیر" خود به قوه الهی ( یعنی حمایت کامل عمو سام ) جمهوری اسلامی را بزیر کشند. آنها آرزوی بر پایی پروژه هایی برای اپوزیسیون سازی و آلترناتیو تراشی نظیر: " کنفرانس بن" " اجلاس قبرس" و غیره را می کنند که قبل از سقوط رژیم های افغانستان و یا عراق ، اپوزیسیون ایندو کشور را تحت امر کاخ سفید به خط کرد. برای اپوزیسیون راست، دخالت قدرتهای خارجی، هزاران بار بیشتر از یک انقلاب که معلوم نیست سرنوشت رهبری آن به کجا بیانجامد، تسلط آنها بر دستگاه حاکمه جایگزین رژیم اسلامی را تضمین خواهدکرد. به همین خاطر بسیاری از آنها ضمن دفاع از نوعی مداخله خارجی، به شدت با انقلاب بویژه انقلاب اجتماعی مخالفند.
از همین روست که نیروهای چپ ، مترقی و مستقل ، باید شعار و اصل " مخالفت با هر نوع مداخله خارجی" را بر سر لوحه منشور سیاسی خود و جنبش های دمکراتیک جامعه، حک کنند و نگذارند امپریالیستها، با لگد مال کردنٍ حق تعیین سرنوشت مردم ایران بدست خودشان، مشتی مزدور و جیره خوار وابسته را بر هست و نیست مردم کشورمان تحمیل کنند و ایران را به یکی از اقمار سر براه خود تبدیل نمایند و ثروتهای آنرا به تاراج برند و بساط یک حکومت کمپرادوری را بر ایران بگسترانند .

در این رابطه باید توجه داشت که اصل مخالفت با هر نوع مداخله خارجی در تعیین سرنوشت مردم کشور ما، صرفاً به ضدیت با تهاجم نظامی خلاصه نشود. در برخی از حرکات دمکراتیک بویژه در آکسیونهای طیف ها یی از جمهوریخواهان، مشاهده می شود که مخالفت با مداخله خارجی در حد نه گفتن به حمله نظامی تقلیل داده شده است . حال آنکه اشکال دیگر مداخله نظیر : تحریم اقتصادی، ( که دود آن اساساً به چشم توده های محروم می رود) ، آلترناتیو سازی و حمایت همه جانبه مالی، سیاسی و رسانه ای از طیف معینی از اپوزیسیون، نیز باید مردود شناخته شوند. مثلاً در دوره تحریم های اقتصادی عراق، بی آنکه آسیب چندانی به رژیم صدام وارد آید، صدها هزار تن از محرومان عراق از جمله حدود نیم میلیون کودک به خاطر سوء تغذیه و کمبود دارو و وسایل درمان، جان خود را از دست دادند. و یا در جریان به اصطلاح
" انقلابات مخملی" گرجستان و ارمنستان و اکراین و .... دیدیم که چگونه دخالت سیاسی و حمایت مالی و تبلیغاتی گسترده آمریکا از طیف معینی از اپوزیسیون پرو آمریکایی ، منجر به فرا دستی آنها و تسلط ایشان بر قدرت سیاسی گردید . ما باید با تاکید بر ضرورت سر نگونی جمهوری اسلامی از طریق جنبش ها و انقلاب خود مردم ایران، همزمان به جمهوری اسلامی و امپریالیسم، نه بگوئیم. البته جنبش های اجتماعی مردم ایران، از حمایت و همبستگی نهادهای مستقل مردمی کشورهای مختلف نظیر : اتحادیه های کارگری، تشکل های زنان، سازمانهای دانشجویی، نهادهای حقوق بشری و دیگر تشکل های مردمی NGO با مبارزات آزادیخواهانه و عدالت جویانه شان استقبال می کنند و آنرا وظیفه انسانی وانترناسیونالیستی همه نیروها وافراد مترقی و بشر دوست دیگر کشورها می دانند ، امٌا اجازه نمیدهند ( و یا بهتر است بگویئم که امیدواریم اجازه ندهند) که امپریالیستها و موسسات وابسته به آنها ، چه از طریق نظامی و اقتصادی و چه از طریق سیاسی و تبلیغاتی، اپوزیسیون مورد نظر خود را بر کشور ما حاکم کنند. در این کارزار ، مردم ایران می توانند روی فوروم های اجتماعی و جنبش های عظیمی که از کران تا کران این کره خاکی و بیش از همه در خود کشورهای پیشرفته سرمایه داری در یک دهه اخیر اوج گرفته ، حساب بارکنند. جنبش هائی که نه تنها به جنگ، اشغال و مداخلات نظامی امپریالیستها نه می گویند بلکه با نئو لیبرالیسم اقتصادی وگلوبالیزاسیون بورژوایی نیز مخالفند و مقاومت جانانه ای را در برابر تعرض نظام جهانی سرمایه به ابتدایی ترین حقوق مردم زحمتکش دنیا ، سازمان داده اند. در مخالفت با هر نوع مداخله امپریالیستی در امور ایران، این جنبشهای بین المللی در کنار مردم کشورمان خواهند بود.