احکام قضایی غیر قابل اجرا، محمد باقر رهنما

یکی از ویژگی های بارز ما ایرانی ها این است که بیشتر اهل شعاریم تا عمل. یک ضرب المثل داریم که می گوید آدم عاقل دوبار توی یک چاله نمی افتد. همهً ما این ضرب المثل رادر زندگی روزانه خود تکرار می کنیم و بارها هم توی یک چاله می افتیم. به عبارتی همهً ما بر عاقل نبودن خود اعتراف می کنیم. مثلا هر دو سه سالی یک بار در کشور مان یک بلای طبیعی مرگبار شاهدیم و پس از آن همه از ندانم کاری های خود ناله سر می دهیم که چرا پیش بینی نکردیم و با تمهیداتی از عمق فاجعه جلوگیری نکردیم و در همان حال به رویهً سابق ادامه می دهیم و برای آینده هیچ اقدامی انجام نمی دهیم.
این ویژگی در همهً مردم از عوام تا خواص و طبقهً روشنفکر و سران مملکتی وسیاستمداران همه و همه بصورت بارزی وجود دارد.نمونهً آن را می توان در احکام قضایی در مورد روشنفکران و روزنامه نگاران مشاهده کرد. برای هاشم آقاجری حکم اعدام صادر شد و پس از گذشت مدت زیادی در نهایت وی تبرئه شد. آیا واقعا مسئولان قضایی نمی دانستند که چنین حکمی قابل اجرا نیست؟ با این حکم چه جنجال هایی در سطح دنیا به پا کردند و چه هزینه هایی بر مردم کشور تحمیل کردند و در نهایت حکم تبرئه صادر شد و همهً مخالفین فهمیدند که چنین احکامی قابل اجرا نیست و در ابراز مخالفت خود جرات بیشتری پیدا کردند و به عبارتی این کار بیشتر از هر کسی برای خود سران مملکتی که در معرض انتقادات مخالفین هستند هزینه داشت.

نمونهً دیگر حکم اعدام باطبی است و البته از این دست زیاد می توان پیدا کرد. با وجود این تجربه ها، این رویه در مورد صدور احکام قضایی همچنان ادامه دارد. حکم آرش سیگارچی یکی از آخرین موارد است که البته آخرین هم نخواهد بود.
آیا واقعا روزی می رسد که مسئولان حکومتمداران این کشور حداقل برای وجهه و موقعیت خودشان عاقلانه تر بیندیشند و عاقلانه تر عمل کنند؟