طرح یک پیشنهاد، نامه سرگشاده به تدوین کنندگان "فراخوان رفراندوم"، محسن مهرآرا

با درودهای صمیمانه!

دوستان!
اقدام شجاعانه شما در تدوین "فراخوان رفراندوم" موفق شده است در مدت زمانی نسبتأ کوتاه گفتمان تغییرات ساختاری در کشورمان را به مرکزیترین موضوع مباحثات نظری کنشگران سیاسی و روشنفکران ایرانی تبدیل کند. هم اینک صدها مقاله، مصاحبه و بیانیه کوتاه و تفصیلی در این باره منتشر شده و هر کس بر اساس تلقیات و ادراکات شخصی یا گروهی خود بر له یا علیه این فراخوان سخن گفته است. تعداد قابل توجهی از این دوستان با اشاره به آن چیزهایی که ابهامات، تناقضات و موارد ناروشن خوانده شده است، حمایت کردن از این فراخوان را مسکوت گذاشته و با طرح انتقاداتی تدوین کنندگان آن را به چالش گرفته اند. ازسویی دیگر ما شاهد سکوتی غیر قابل تفسیر از جانب برخی دیگر از شخصیتها و نهادهای فرهیخته ایرانی (برای مثال کانون نویسندگان ایران، سازمانهای وابسته به زنان، کانون وکلا، آقای امیرانتظام، خانوادهای زندانیان سیاسی و...) هستیم.

نگارنده قصد ورود به این انتقادات و ارزشگزاری آنان را ندارد و فرض میگیرد که تدوین کنندگان فراخوان از چند و چون آنها مطلع هستند. با هر تفسیری که ازاین انتقادات داشته باشیم، نمیتوان کتمان کرد که کسر قابل توجهی از این دوستان مانند هر ایرانی دیگری دغدغه آینده کشور را داشته و برای آن دل میسوزانند و بدون شک میتوان گفت که حمایت آنان میتواند نقش بسزایی در فراگیرتر شدن گفتمان تغییرات ساختاری درایران داشته باشد. واضح است که وجود ابهام، تناقض و ناروشنی میتواند دلایل متفاوتی داشته باشد که نگارنده قصد فرضیه سازی در این مورد را ندارد. سخن اما بر سر اینست که برای برطرف کردن این ابهامات چه باید کرد؟

بعنوان یک گام عملی در جهت ایفای نقشی سازنده در این رابطه به تدوین کنندگان فراخوان پیشنهاد میشود که برای رفع ابهامات و تناقاضات مطروحه، با انتشار یک فراخوان ملی و دعوت از کنشگران سیاسی، فرهنگی و اجتماعی (بویژه آن دسته از دوستانی که ازعدم رایزنی با آنان گله مندند) در یک همایش ملی به روشن کردن نقاط مورد پرسش و اختلاف کمک کرده و به شکل گیری و استحکام یک جنبش مدنی وسیع برعلیه استبداد حاکم بر کشورمان یاری رسانند.
برگزاری چنین همایشی البته کار ساده ای نیست و از هم اینک میتوان پیشبینی کرد که پروژه ای پرهزینه، وقتگیر و طاقت فرسا باشد. ولی برچیدن بساط استبداد مذهبی و نهادینه کردن دمکراسی در کشورمان ملتزم به پرداخت بعضی هزینه هاست، و این شاید یکی از آن هزینه هائی باشد که ما ناچاربه پرداختش باشیم.

این همایش میتواند در چندین روز از طریق جلسات اینترنتی در "پال تاک" و یا بصورت حضوری درکشورهای مختلف شکل بگیرد. کمترین دستآوردهای چنین همایشی را میتوان بصورت زیرخلاصه کرد:

۱. رفع سوء تفاهمات، صیقل دادن به گفتمان رفراندوم و روشن کردن زوایای نا روشن آن.
۲. تدقیق وانتشار بیانیه جدیدی که مورد توافق جمع وسیعتری باشد.
۳. نزدیکی و همگرائی بیشترمیان نحله های گوناگون فکری و سیاسی.
۴. جلب توجه افکار بین المللی و معطوف ساختن آن به پروژه دمکراتیزاسیون در کشور و در تقابل با استبداد مذهبی حاکم بر کشور.

با احترام
محسن مهرآرا
دوشنبه ۱۴ دیماه ۱۳۸۳