عماالدين باقي با چاپ مقاله اي در واشنگتن پست: تغييرات داخلي آرام، قابل قبول‌‏تر از تغييرات تحميلي توسط منابع خارجي است، ايلنا

"امروز ايران فاصله كمي با دموكراسي دارد"

تهران- خبرگزاري كار ايران

" اميد به دموكراسي در ايران" عنوان مقاله اي از" عمادالدين باقي" است كه دوشنبه، چهارم آبان ماه به عنوان مقاله اول روزنامه" واشنگتن پست" به چاپ رسيده است. اهميت چاپ اين مقالات از آن جهت است كه رقابت بسيار زيادي براي انتخاب آنها جهت درج در روزنامه وجود دارد و هر روز از ميان صدها مقاله رسيده از روزنامه نگاران، اساتيد دانشگاه و مسوولان ارشد سراسر دنيا, تنها يك مقاله مي‌‏تواند صدرنشين روزنامه اي شود كه بلافاصله بعد از چاپ بر روي ميز شخصيت هاي تراز اول جهان قرار مي گيرد.

اين مقالات كه OPINION EDITORIAL يا به طور خلاصه OP-ED ناميده مي شود در 750 تا 800 كلمه خلاصه مي شود و عمدتا با استدلال كم به ارايه نظر در مورد مسايل مختلف مي پردازند.
پيش از اين مقالات بسياري از شخصيت هاي معتبر جهاني از جمله كالين پاول، ديك چني، ولاديمير پوتين , حسني مبارك , توني بلر و برندگان جايزه صلح نوبل در اين جايگاه به چاپ رسيده است و با توجه به سابقه اي اين نوع مقالات و گستره آن در بين نخبگان، آگاهان سياسي ، تاثيرات آن را بسيار مهم ارزيابي مي‌‏كنند.
عمادالدين باقي در مقاله خود با عنوان" اميد به دموكراسي در ايران" آورده است: بيشتر مردم در غرب معتقدند كه بن بست در سياست داخلي ايران هرگونه اميدي را براي اصلاحات اجتماعي را از بين برده است. اما از ديدگاه من در ايران اميد وجود دارد اجازه دهيد كه علت آن را براي شما بيان كنم.
عضو شوراي سردبيري روزنامه‌‏هاي توقيف شده" فتح" و "خرداد" ادامه‌‏مي‌‏دهد: خود جامعه نه حكومت تغيير وتحول را به وجود آورده است كه تغييرات و تحولات عميقي در ايران درحال روي دادن است و امروز ايران فاصله كمي با دموكراسي دارد. تعداد افراد تحصيل كرده كشور افزايش يافته است و سيل جوانان كه به دنبال يافتن شغل هستند را جذب كرده است، اين امر تغيير افكار و انتظار را در هر گوشه كشور افزايش داده است. در دانشگاه نظامي صحبت درخصوص حقوق بشر، كاملا غيرقابل قبول بود، اما امروزه مباحث حقوق بشر به بخشي از رشته تحصيلي ايشان تبديل شده است.
وي مي‌‏افزايد: افزايش 20 درصدي آمار طلاق از يك سو ناگوار است، اما از سوي ديگر نشانه تغيير مناسبات سنتي زناشويي است، از زماني كه زنان به دنبال دستيابي به حقوق و تساوي هستند، آمار نشان دهنده چنين مطلبي است. تقريبا 60 درصد دانشجويان را زنان تشكيل مي‌‏دهند، 12 درصد از ناشران موسسات نشر را زنان تشكيل مي‌‏دهند و 22 درصد روزنامه نگاران در انجمن صنفي مطبوعات، زنان هستند. در سال هاي اخير 8000 سازمان غير دولتي در سراسر كشور تاسيس شده اند، اين سازمان هاي غير دولتي قدرت دولت و عقايد كهنه را مي بلعند.
باقي در مقاله خود قدرت يافتن سازمان هاي غير دولتي و موسسات مدني را يكي از اصلي‌‏ترين و كاربردي ترين استراتژي ها براي دستيابي به تغييرات اجتماعي معرفي كرده و آورده است: در بلوچستان يكي از مناطق محروم كشور با شگفتي مطلع شدم تعدادي NGO زنان شكل گرفته است. يكي از مقامات محلي به من گفت" اين زنان از چنان اعتماد به نفسي برخوردار هستند كه مقامات بالا رتبه را به چالش مي طلبند و بر تقاضاي خود اصرار مي ورزند". در يكي از روستاهاي شرق تهران، مردم شوراي شهر تشكيل داده اند كه بر طبق گفته يكي از جامعه شناسان برجسته ايران، از حيث ساختار دموكراتيك اين شورا مي تواند به عنوان نمونه برجسته اي محسوب شود.

باقي ادامه داد: چندي پيش مذهب سنتي چنين مي گفت كه تنها مومنان حق برخورداري از حقوق مدني را دارا هستند، در حالي كه آيت الله حسينعلي منتظري يكي از برجسته‌‏ترين مراجع شيعه در ايران، اظهار داشت؛ تمام مردم بدون توجه به اعتقاد آنها شايسته برخورداري از حقوق مدني هستند. اينها نشانه جنبشي است كه متوقف كردن آن امكان‌‏پذير نيست، حكومت براي ايجاد اصلاحات تحت فشار اجتماعي بازگشت ناپذير و قدرتمندي قرار دارد.
وي در پايان مقاله خود آورده است: اگر به اين جنبش پاسخ داده نشود ويا بدتر از آن اگر سركوب شود، ما با انقلاب ديگري روبرو مي‌‏شويم. از تجربيات چنين آموخته ايم كه تغييرات داخلي آرام، قابل قبول‌‏تر از تغييراتي است كه ازمنابع خارجي تحميل مي شود. اميد و شجاعت مهمترين انگيزه هاي تغييرات هستند و من اميدوارم كه جنبش و حركت ايراني يك جامعه مدني دموكراتيك را به وجود آورد.