با آن يک ميليون دلار چه مي کنی؟ طنزگونه ای در باب اسکناس پشت سبز، مهران رفيعي

در خبرها آمده بود که تاکنون چندين بار از برنده جايزه صلح نوبل, که بفرموده اهميت چندانی هم ندارد, پرسيده اند که با پول آن جايزه چه خواهد کرد. گويا ايشان هم جواب داده اند که هنوز در حال فکر کردن هستند.
هر چند که ممکنه اين پرسش, صرفا حاصل ذهن کنجکاو خبرنگار ها باشه , اما از اونجايی که کار از محکم کاری عيب نميکنه, بد نيست که حواس مان را جمع کرده و کمی در باره اين سوال دقت کنيم. راستی, چرا تا حالا, کسی از اون آقازاده ها نپرسيده که با اون ميليارد ها چه می کنن؟
اما همه چيز را هم نبايد با بد بينی ديد, جنبه مثبتی که در اين پشت سوال وجود داره اين است که جامعه کنونی ما تحت رهبری فقها از آلودگی های دنيوی آن چنان فاصله گرفته که حتی از موضوع حقوق بشر و صلح هم, به ياد دلار و معادل ريالی آن می افتد. خدا را شکر که بالاخره ارزشهای معنوی و آسمانی انقلاب اسلامی داره نهادينه می شه!.
البته کسی که در درايت و کاردانی برنده جايزه جهانی صلح شک نداره , و خودشان هر زمانی که بخواهند تصميم شان را خواهند گرفت , که البته اين حق هم از جمله ابتدايی ترين حقوق انسانها است, ولی به مصداق آن که , مار گزيده از ريسمان سفيد و سياه هم می ترسه , فکر کردم چند نکته ای را تذکر دهم, چون ممکن است که اين داستان روز بروز بزرگتر بشه و کار به دادسنانی نظامی و قوه قضاييه و خدای نکرده شورای نگهبان و نهايتا مجمع تشخيص منفعت بکشه و سالها کش پيدا کنه و بالاخره هم اعلام نکنن که نويسنده ها را بدستور چه مقام معظمی سربه نيست کردن!.
نکته اول اينکه , همانطوری که قانون جاری مملکته, و در هر معامله و قرار داد و زد و بندی اجرا ميشه , سهم قانونی خانواده محترم رفسنجانی بايستی بطور کامل و بدون اتلاف وقت و بر حسب تعرفه روز, عادلانه محاسبه و پرداخت شود.
نکته بعدی اين است که بايد برای بدست آوردن جايزه نوبل در رشته های علمی اقدام فوری کرد تا دلخوری آن بزرگوار هم کمتر بشه . از آن جايی بر و بچه های وطنی مرتبا در مسابقه های علمی بين المللی برنده می شن , اجرای کار کمی ساده تر می شه . تنها اشکال کار در اينجاست که اين بچه های درس خوان و با هوش به سادگی فريب امپرياليسم جهانی را می خورند و بدون توجه به امکانات گسترده علمی و آموزشی موجود در مملکت, راهی فرنگ می شن و نهايتا غرق در رفاه و فساد و چه و چه...!
حل اين مشکل هم چندان سخت نيست, کافی است که از مقام معظم رهبری رهنمود خواست . هر چند آن مقام معظم بر گزيده الهی هستند و قرار است از ارتباطات خاصی برخوردار باشند , اما براحتی می توان راه حل های ايشان را پيش بينی کرد, انگار که ما هم کم کم داريم برگزيده الهی ميشيم. احتمالا مقام رهبری بلافاصله فرمانی صادر می کنند تا " شورايعالی جايزه نوبل اسلامی" با رياست سردار سازندگی و عضويت فقها و مداحانی از قبيل مشکينی و مصباح و حداد عادل و سعيد مرتضوی و ذوالقدر و ... ...تشکيل شود . شوراِيعالی ترتيبی خواهد داد که برندگان المپياد های رياضی و فيزيک و شيمی به اردوگاههای مخصوص تربيتی و ارشادی اعزام شده و سالی چند جايزه نوبل علمی بگيرند.
البته ممکن است که هزينه اين پروژه بيشتر از يک ميليون دلار بشود و مشکل هميشگی کسر بودجه پيش بيايد, که برای رفع آن مشکل می توان چند دانشگاه باقيمانده دولتی را هم به دانشگاه آزاد جاسبی تبديل کرد و مازاد درآمد را هم به حوزه های علميه داد. شايع است که اهل حوزه از دولت دل خوشی ندارند, گويا دولت اصلاحات در چند سال گذشته بودجه آنها را فقط سی برابر کرده و حضرات بسختی روزگار می گذرانند .
به اميد آنکه با اين اقدام انقلابی, در مراسم سال بعد چند جايزه نوبل مهم! به دانشمندان متدين! داده شود و آن بزرگوار هم بالاخره پيام تبريکی بفرستند.