 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
||
|
||||||
 |
 |
 |
|
|||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||
|
||||||
|
|
|
|
|||
|
advertisement@gooya.com |
|
aminhomayouni@yahoo.com
اول بار این امام جمعه قم بود که با افشاگری خود از عالم غیب، اسرار هویدا کرد که امام زمان بر پای لیست فیلتر شده نامزدهای مورد نظر شورای نگهبان برای پر کردن صندلی های مجلس هفتم امضای تایید زد و گرنه انتخابات برگزار نمی شد. دوم بار فاطمه آلیا، یکی از نمایندگان زن در مجلس جدید به میدان آمد تا بگوید که امام زمان به مجلس سر خواهد زد. ابراهیم نبوی، طنز نویسی که از زمان اقامت در خارج از ایران، قلمی تیزتر بر کاغذ می گذارد، در نکوهش رویه آغاز شده توسط آقای مشکینی نوشت که در جمهوری اسلامی امام زمان مشاغل مختلفی از مشاور گرفته تا عضویت در هیات امنا را بر دوش خود گذاشته دیده است. فکر می کردم که حداقل در نزد آقایان در جمهوری اسلامی، آن قدر هوش در سر مانده باشد که از کیسه امام زمان اینقدر خرج نکنند و همین که خود را نائب وی می خوانند و کس اعتراض نمی کند، برایشان کافی باشد. اما ظاهرا کار بیش از این حرفها بیخ پیدا کرده است. در معنای کشاندن کار به امام زمان در مشروعیت بخشیدن به کارهای سیاسی در جمهوری اسلامی چند نکته قابل توجه بنظر می رسند.
1- روحانیان حکومتی و محافظه کارانی که از کنار آنان ارتزاق سیاسی و اقتصادی می کنند، با کشیدن آشکارای پای امام زمان به عرصه مشروعیت تراشی برای کارهایشان به این موضوع اعتراف می کنند که خودشان هم در پذیرفتن فرمول نبوغ آمیزی که با آن مجلس هفتم و ریاست جمهوری بعدی را چنین تشکیل داده و خواهند داد، مشکل دارند. بر اساس این نظر آنان تلاش می کنند که با توسل به امام زمان، مردم را به پذیرش کاری که کرده اند، ترغیب کنند.
2- مصباح یزدی، چهره تندروی روحانیت که شمشیر از رو بسته و آنقدر در پیش-خطبه های نماز جمعه ها هشدار داد که اصلاح طلبان حکومتی فلان و بهمانند، می گوید که اشکال ندارد که در کار نهادها و بخش های مختلف رژیم جمهوری اسلامی تحقیق شود تا مشخص گردد که در طول 25 سال گذشته چه کارهایی غلط انجام شد ( و می شود) که کار جمهوری اسلامی به اینجا کشیده است. این در کنار بازی با اسم امام زمان، روی دیگر سکه ای است که یک رویش در اعتراف روحانیان به شاهکارهای حکومتی اشان، در بالا تشریح شد.
ظاهرا در حکومت جمهوری اسلامی به تبعات اظهارات اهمیتی داده نمی شود. آیا در این مورد فکر نشده که اگر در فردا روز، مجلس هفتم به هر دلیلی دچار اختلاف نظر بر سر مساله ای شد، باز باید امام زمانی بودن مجلس را با شرمندگی و خفت پس گرفت؟ یا اینکه باید گشت و دید که امام زمان این بار طرف کدام جناح را گرفته است؟
در این که دولتمردان ایرانی کمتر به لوازم بحث توجه دارند و از قضاوت مردم نسبت به کارهایشان کمتر و کمتر ارزش قائل می شوند، چندان جای شکی باقی نمانده است. فکر می کنم کار به جایی بکشد که شورای عالی امنیت ملی جمهوری اسلامی با مشاهده رد پای استفاده از اسم و جایگاه امام زمان در امور مختلف، دست آخر چاره ای نداشته باشد که بر سر نحوه استفاده از مقدسات اسلامی بخشنامه صادر کند و موارد قابل استفاده را برای آقای مشکینی و نمایندگان تازه انتصاب شده مجلس هفتم و رییس جمهور بعدی مشخص نماید.
